Rysunek [wz-1s-st-rys-2s] 2017-2018 Semestr letni
Ćwiczenia, grupa nr 1

Wykaz literatury, literatura podstawowa:

– Barscay J., Anatomia dla artysty (Układ kostny, Układ mięśniowy powierzchniowy (częściowo)), Ossolineum

Wrocław 1988

– Strzemiński W., Teoria widzenia, Wydawnictwo Literackie, Kraków, 1958 (1969)

Wykaz literatury, literatura uzupełniająca:

– Grabska E., Morawska H., Artyści o Sztuce (od Van Gogha do Picassa), PWN, 1961 (1969)

– Białostocki J., Teoretycy pisarze i artyści o sztuce 1500-1600, PWN, Warszawa 1985

– Werner J., Podstawy technologii malarstwa i grafiki PWN Warszawa 1985 (1989)

– Rzepińska M., Historia koloru w dziejach malarstwa europejskiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1979

(1983, 2009 (reprint))

– Simblet S., Anatomia dla artystów, Arkady, 2004

– Bartel K., Perspektywa malarska, PWN Warszawa, 1958, T.1. 1960 – T.2. 1958

Szczegółowy wykaz tematów i ćwiczeń:

1. Rysunek martwej natury bez korekty, sprawdzające umiejętności.

2. Wprowadzenie do rysunku konstrukcyjnego -perspektywicznego- obejmujące niezbędne kompendium teoretycznych zasad mieszczących się w pewnych granicach poprawności, przybliżenia formy i przestrzeni (układ sześcianu, siatka perspektywiczna ). Szkice. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

3. Układ perspektywiczny- rozszerzenie kompendium teorii, prosty układ kompozycyjny bryły geometryczne. Szkice, rysunek. Korekty indywidualne .

4. Układ perspektywiczny-rozszerzenie. Prosty układ kompozycyjny w różnych położeniach w stosunku do obserwatora Szkice, co najmniej 2 układy rysunkowe. Korekty indywidualne.

5. Układ perspektywiczny- rozszerzenie. Układ kompozycyjny zbudowany z brył o kształtach jednorodnych. Szkice, rysunek. Korekty indywidualne .

6. Układ perspektywiczny - rozszerzenie. Układ kompozycyjny zbudowany o kształtach różnorodnych . Szkice, rysunek . Korekty indywidualne (podjęcie decyzji co do kontynuacji).

7. Szybkości, uchwycenie cech najważniejszych, pominięcie nieistotnych szczegółów , w trakcie przemieszczania się w względem martwej natury. Szkice-decyzje-rysunek. Korekty indywidualne.

8. Kontynuacja rysunku. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

9. Układ perspektywiczny z określonego punktu widzenia a charakterystyka przedstawianych form. Szkice, rysunek. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

10. Forma istniejąca, określana rzutami i przekrojami. Dokumentacja projektowa formy powstałej w wyobraźni. Konfrontacja układu powstałego z formą rzeczywistą. Szkice, rysunek. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

11. Konstrukcja jako pewnego rodzaju struktura umożliwiająca analizę i zależności zachodzące w bryłach i przestrzeni. Struktura narzucana (wiedza) przez obserwatora w trakcie aktu rysunkowego. Szkice, rysunek. Korekty indywidualne.

12. Kontynuacja rysunku. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

13. Bryły i przestrzenie z podziałem na widoki zewnętrzne i wnętrza układu odniesienia jedynie dla zasadniczych elementów struktury przestrzennej. Szkice, rysunek. Korekty indywidualne.

14. Kontynuacja rysunku. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

15. Trójwymiarowy, perspektywiczny profil w idei geometrycznej. Odstąpienie od naturalistycznego układu ku analitycznemu i konstrukcyjnemu charakterowi struktury rysunkowej . Szkice, rysunek. Korekty indywidualne.

16. Kontynuacja rysunku. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

17. Materialne konkrety , niewidoczne osie, środki symetrii, przekątne krawędzi brył opisywanych, rzuty , uwzględnianie różnej gradacji światłocienia w odniesieniu do zjawisk przestrzennych ,wyrażane w strukturze rysunku . Szkice, rysunek. Korekty indywidualne.

18. Kontynuacja rysunku. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

19. W odniesieniu do wyobraźni przestrzennej, poczucie formy i wielkości w przestrzeni szukanej w indywidualnej strukturze uwzględniające różne aspekty światła i cienia . Szkice, rysunek. Korekty indywidualne.

20. Kontynuacja rysunku. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

21. Wygląd obiektu klatka schodowa z określonego punktu obserwacji: rzuty widoków i szkice fragmentów, charakteryzujących formę przestrzenną . Ćwiczenie wykorzystujące zgromadzony materiał do poznania układu i dający pełną charakterystyką obiektu przy określonej skali dokładności. Szkice, rysunek. Korekty indywidualne.

22. Kontynuacja rysunku. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

23. Zbieranie informacji o danym obiekcie. Uzyskanie poglądu na jego formę, rozwiązanie przestrzenne i sposoby jej przekazania jako struktura rysunku z wykorzystaniem zjawisk nie tylko zaobserwowanych . Szkice, rysunek. Korekty indywidualne.

24. Kontynuacja rysunku. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

25. Wprowadzenie modela jako najbardziej skomplikowanej formy przestrzennej .

Metody dydaktyczne:

Studenci w ramach zajęć (ćwiczeń praktycznych, wykładów) nabywają umiejętności z zakresu rysunku, w szczególności formy rysunku konstrukcyjnego, nastawionego na analizę przestrzenną wybranych zagadnień. Tematy są obligatoryjne, rozwiązania indywidualne. Studenci wykonują ćwiczenia na zajęciach oraz w postaci prac domowych. Prowadzący kładą nacisk na aspekty rysunku potrzebne przyszłym projektantom. Zajęcia opierają się na indywidualnych korektach