Rysunek

Założenia i cele przedmiotu:

Cele ogólne przedmiotu:

- rozbudzenie wrażliwości, wyobraźni i pamięci wzrokowej

- kształtowanie umiejętności posługiwania się rysunkiem w celu zapisu wrażeń, wyobrażeń oraz koncepcji i idei projektowej

Cele dydaktyczne (efekty nauczania i kompetencje):

- tworzenie warunków do kształtowania się indywidualnych postaw twórczych oraz skali wartości estetycznych

- wspomaganie intuicyjnych działań rysunkowych świadomymi, racjonalnie motywowanymi decyzjami

- uświadamianie genezy znaków plastycznych oraz relacji zachodzących między procesem poznawczym, a procesem kształtowania języka wizualnego

Treści programowe:

Edukacja w Pracowni Rysunku I Roku na kierunku Wzornictwo ma na celu rozbudzenie wrażliwości, wyobraźni i pamięci wzrokowej. Kształtowanie umiejętności posługiwania się rysunkiem w celu zapisu wrażeń, wyobrażeń oraz koncepcji i idei projektowych. Wspomaganie intuicyjnych działań rysunkowych świadomymi, racjonalnie motywowanymi decyzjami. Uświadamianie genezy znaków plastycznych oraz relacji zachodzących między procesem poznawczym a procesem kształtowania języka wizualnego.

Kurs obejmuje zagadnienia:

studium budowy przestrzennej

a. brył geometrycznych oraz ich układów w różnych położeniach w stosunku do obserwatora

b. układów przestrzennych złożonych z obiektów o kształtach jednorodnych

c. układów przestrzennych złożonych z obiektów o kształtach różnorodnych

d. złożonych układów przestrzennych (również postać ludzka w tym układzie)

z uwzględnieniem: właściwej kompozycji rysunku, zasad perspektywy, wyobrażanych przekrojów brył, skali planów przestrzennych, złudzeń optycznych, wiedzy anatomicznej zawartych w jednorodnym wyrazie zapisu rysunkowego.

Wymagania wstępne i przedmioty wprowadzające:

Obowiązkowe:

Wiedza o kulturze zdobyta w kolejnych etapach szkolnictwa (podstawowego i średniego). Minimum doświadczeń rysunkowych potrzebne do zdania egzaminu wstępnego z rysunku.

Zalecane:

Umiejętność obserwacji (przedstawienia) przedmiotów i prostych obiektów.

Metody dydaktyczne:

Studenci w ramach zajęć (ćwiczeń praktycznych, wykładów) nabywają umiejętności z zakresu rysunku, w szczególności formy rysunku konstrukcyjnego, nastawionego na analizę przestrzenną wybranych zagadnień. Tematy są obligatoryjne, rozwiązania indywidualne. Studenci wykonują ćwiczenia na zajęciach oraz w postaci prac domowych. Prowadzący kładą nacisk na aspekty rysunku potrzebne przyszłym projektantom. Zajęcia opierają się na indywidualnych korektach.

Szczegółowy wykaz tematów i ćwiczeń:

1. Rysunek martwej natury bez korekty, sprawdzające umiejętności.

2. Wprowadzenie do rysunku konstrukcyjnego - perspektywicznego - obejmujące niezbędne kompendium teoretycznych zasad mieszczących się w pewnych granicach poprawności, przybliżenia formy i przestrzeni (układ sześcianu, siatka perspektywiczna ). Szkice. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

3. Układ perspektywiczny - rozszerzenie kompendium teorii, prosty układ kompozycyjny bryły geometryczne. Szkice, rysunek. Korekty indywidualne .

4. Układ perspektywiczny - rozszerzenie. Prosty układ kompozycyjny w różnych położeniach w stosunku do obserwatora Szkice, co najmniej 2 układy rysunkowe. Korekty indywidualne.

5. Układ perspektywiczny - rozszerzenie.Układ kompozycyjny zbudowany z brył o kształtach jednorodnych. Szkice, rysunek. Korekty indywidualne.

6. Układ perspektywiczny - rozszerzenie. Układ kompozycyjny zbudowany o kształtach różnorodnych . Szkice, rysunek . Korekty indywidualne (podjęcie decyzji co do kontynuacji).

7. Szybkości, uchwycenie cech najważniejszych, pominięcie nieistotnych szczegółów, w trakcie przemieszczania się w względem martwej natury. Szkice-decyzje-rysunek. Korekty indywidualne.

8. Kontynuacja rysunku. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

9. Układ perspektywiczny z określonego punktu widzenia a charakterystyka przedstawianych form. Szkice, rysunek. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

10. Forma istniejąca, określana rzutami i przekrojami. Dokumentacja projektowa formy powstałej w wyobraźni. Konfrontacja układu powstałego z formą rzeczywistą. Szkice, rysunek. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

11. Konstrukcja jako pewnego rodzaju struktura umożliwiająca analizę i zależności zachodzące w bryłach i przestrzeni. Struktura narzucana (wiedza) przez obserwatora w trakcie aktu rysunkowego. Szkice, rysunek. Korekty indywidualne.

12. Kontynuacja rysunku. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

13. Bryły i przestrzenie z podziałem na widoki zewnętrzne i wnętrza układu odniesienia jedynie dla zasadniczych elementów struktury przestrzennej. Szkice, rysunek. Korekty indywidualne.

14. Kontynuacja rysunku. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

15. Trójwymiarowy, perspektywiczny profil w idei geometrycznej. Odstąpienie od naturalistycznego układu ku analitycznemu i konstrukcyjnemu charakterowi struktury rysunkowej. Szkice, rysunek. Korekty indywidualne.

16. Kontynuacja rysunku. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

17. Materialne konkrety , niewidoczne osie, środki symetrii, przekątne krawędzi brył opisywanych, rzuty, uwzględnianie różnej gradacji światłocienia w odniesieniu do zjawisk przestrzennych, wyrażane w strukturze rysunku. Szkice, rysunek. Korekty indywidualne.

18. Kontynuacja rysunku. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

19. W odniesieniu do wyobraźni przestrzennej, poczucie formy i wielkości w przestrzeni szukanej w indywidualnej strukturze uwzględniające różne aspekty światła i cienia. Szkice, rysunek. Korekty indywidualne.

20. Kontynuacja rysunku. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

21. Wygląd obiektu klatka schodowa z określonego punktu obserwacji: rzuty widoków i szkice fragmentów, charakteryzujących formę przestrzenną. Ćwiczenie wykorzystujące zgromadzony materiał do poznania układu i dający pełną charakterystyką obiektu przy określonej skali dokładności. Szkice, rysunek. Korekty indywidualne.

22. Kontynuacja rysunku. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

23. Zbieranie informacji o danym obiekcie. Uzyskanie poglądu na jego formę, rozwiązanie przestrzenne i sposoby jej przekazania jako struktura rysunku z wykorzystaniem zjawisk nie tylko zaobserwowanych . Szkice, rysunek. Korekty indywidualne.

24. Kontynuacja rysunku. Korekty indywidualne, korekta podsumowująca ćwiczenie.

25. Wprowadzenie modela jako najbardziej skomplikowanej formy przestrzennej .

Wykaz literatury, literatura podstawowa:

– Barscay J., Anatomia dla artysty (Układ kostny, Układ mięśniowy powierzchniowy (częściowo)), Ossolineum, Wrocław 1988

– Strzemiński W., Teoria widzenia, Wydawnictwo Literackie, Kraków, 1958 (1969)

Wykaz literatury, literatura uzupełniająca:

– Grabska E., Morawska H., Artyści o Sztuce (od Van Gogha do Picassa), PWN, 1961 (1969)

– Białostocki J., Teoretycy pisarze i artyści o sztuce 1500-1600, PWN, Warszawa 1985

– Werner J., Podstawy technologii malarstwa i grafiki PWN Warszawa 1985 (1989)

– Rzepińska M., Historia koloru w dziejach malarstwa europejskiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1979 (1983, 2009 (reprint))

– Simblet S., Anatomia dla artystów, Arkady, 2004

– Bartel K., Perspektywa malarska, PWN Warszawa, 1958, T.1. 1960 – T.2. 1958

Efekty kształcenia, sposoby weryfikacji efektów kształcenia oraz forma i warunki zaliczenia przedmiotu:

WIEDZA

K_W03

Efekty z matrycy efektów kształcenia: Posiada wiedzę z szeroko pojętej kultury, w szczególności sztuki. Efekty uszczegółowione przez prowadzącego w ramach prowadzonego przedmiotu: Podczas indywidualnej korekty student powinien mieć świadomość w zakresie znajomości stylów, nurtów artystycznych, jak również artystów i ich dokonań by mógł nawiązać dialog z prowadzącym. Posiada znajomość pojęć z zakresu użycia technik rysunkowych oraz minimalną wiedzę związaną z nazewnictwem anatomii człowieka.

Metody sprawdzania: korekta

Forma prowadzenia zajęć: ćwiczenia, wykład

UMIEJETNOŚCI

K_U05

Efekty z matrycy efektów kształcenia: student potrafi podejmować decyzje w obszarze dokonań artystycznych (rysunkowych). Efekty uszczegółowione przez prowadzącego w ramach prowadzonego przedmiotu: decyzje związane z kompozycją, definicją kształtu/anatomią człowieka oraz wartościami graficznymi, w obrębie poszukiwań przestrzennych (myślenia i szukania relacji przestrzennych obiektów względem siebie).

Metody sprawdzania: korekta

Forma prowadzenia zajęć: ćwiczenia, wykład

K_U06

Efekty z matrycy efektów kształcenia: Student posiada umiejętności pozwalające na właściwy dobór środków technicznych. Efekty uszczegółowione przez prowadzącego w ramach prowadzonego przedmiotu: Początkowo, poszukiwania studentów oparte są na rysunku linearnym/ konstrukcyjnym, następnie w świadomy sposób środki wyrazu ulegają poszerzeniu, by docelowo korzystać również z nowych technologii.

Metody sprawdzania: korekta

Forma prowadzenia zajęć: ćwiczenia, wykład

K_U08

Efekty z matrycy efektów kształcenia: student potrafi przeprowadzić analizę rysunkową z której wyciąga odpowiednie wnioski. Efekty uszczegółowione przez prowadzącego w ramach prowadzonego przedmiotu: analiza zaczyna się na samym początku działań rysunkowych, tj. już na etapie szkicu, który powinien zakończyć się wnioskami w postaci zakomponowania układu na kartce (relacje wysokości do szerokości), co za tym idzie deklaracja kompozycji rysunku w pionie bądź poziomie. W tej części wstępnej analizy rysunkowej student określa również kolejną z poszukiwanych wartości – głębokość. Działania studentów na tym etapie powinny mieć charakter linearny, by zgromadzić, jak najwięcej informacji, w początkowej fazie pracy często rozbieżnych. Powstające rysunki nie mają charakteru wrażeniowego, lecz analityczny, dlatego studenci zapoznawani są z różnymi sposobami dokonywania pomiarów i porównań w obrębie analizowanego zjawiska, tj. układu.

Metody sprawdzania: korekta

Forma prowadzenia zajęć: ćwiczenia, wykład

K_U10

Efekty z matrycy efektów kształcenia: Student posiada podstawową umiejętność syntezy w odniesieniu do obszaru rysunkowego. Efekty uszczegółowione przez prowadzącego w ramach prowadzonego przedmiotu: Złożone rozbudowane układy przestrzenne (zarówno te z postacią ludzką, jak i bez niej) zmuszają wręcz studentów do uporządkowania i syntezy wszystkich złożonych zjawisk (elementów układu). Dodatkowo program pracowni, nastawiony na analizę przestrzenną zmusza uczestników kursu do działań racjonalnych i syntetycznych. Studenci poszukują relacji elementów układu względem całości oraz względem siebie, dlatego szczególnie w początkowej fazie pracy nad rysunkiem pomijane są wszelkie elementy mniej istotne dla poszukiwania tych relacji, przedmioty zredukowane są do minimum – do obszaru, który zajmują w przestrzeni, na początku wręcz na wspólnej płaszczyźnie, którą jest podłoże.

Metody sprawdzania: korekta

Forma prowadzenia zajęć: ćwiczenia, wykład

KOMPETENCJE SPOŁECZNE

K_K01

Efekty z matrycy efektów kształcenia: Studenta cechuje kreatywne podejście do rysunku, poszukuje innowacyjnych rozwiązań wspierając swoje działania różnorodnymi inspiracjami wynikającymi z analizy. Efekty uszczegółowione przez prowadzącego w ramach prowadzonego przedmiotu: Kreatywne podejście do rysunku przejawia się w naszej pracowni na spostrzeżeniach wynikających z analizy studiowanego układu, począwszy od informacji z różnych widoków, umożliwiających lepsze poznanie przestrzeni – są to obserwacje z różnych miejsc i różnej wysokości, totalnie oderwane od głęboko zakorzenionego w nas widoku „fotograficznego”, tj. z jednego punku obserwacyjnego.

Metody sprawdzania: korekta

Forma prowadzenia zajęć: ćwiczenia, wykład

K_K03

Efekty z matrycy efektów kształcenia: student w uporządkowany i kulturalny sposób w rozmowie z prowadzącym potrafi bronić swoich decyzji. Efekty uszczegółowione przez prowadzącego w ramach prowadzonego przedmiotu: Wyposażając studentów w umiejętności dokonywania pomiarów i porównań, np. proporcji między poszczególnymi elementami układu a także nakłaniając studentów do poszukiwań linearnych, gdzie każdy etap rysunkowy, włącznie z jego błędami, jest ciągle zauważalny (specjalnie pozostawiony, ale delikatniejszy w swoim śladzie) dajemy im jednocześnie narzędzia, które służą obu stronom do rozmowy, za pomocą konkretnych argumentów (możliwie obiektywnych).

Metody sprawdzania: korekta

Forma prowadzenia zajęć: ćwiczenia, wykład

ocena cel. (5,5) – znakomita: zgodność rezultatów z problematyką studium (wiedza, połączona z twórczą interpretacją zagadnień poznawczych; umiejętność ujęcia doświadczeń; oszczędność, celowość, jednorodność użytych środków; umiejętności warsztatowe; siła wyrazu plastycznego; świeżość, oryginalność, atrakcyjność i klarowność wypowiedzi plastycznej; również znakomita umiejętność argumentowania własnych wyborów i działań podczas rozmowy z prowadzącym. Znaczne postępy w poszerzaniu i doskonaleniu umiejętności. Bardzo aktywny udział w zajęciach (korekty);

ocena bdb (5) – bardzo dobra: zgodność rezultatów z problematyką studium (wiedza, połączona z twórczą interpretacją zagadnień poznawczych; umiejętność ujęcia doświadczeń; oszczędność, celowość, jednorodność użytych środków; umiejętności warsztatowe; siła wyrazu plastycznego; świeżość, oryginalność, atrakcyjność i klarowność wypowiedzi plastycznej; również bardzo dobra umiejętność argumentowania własnych wyborów i działań podczas rozmowy z prowadzącym. Znaczne postępy w poszerzaniu i doskonaleniu umiejętności. Bardzo aktywny i udział w zajęciach (korekty);

ocena db+ (4,5) – dobra (przynajmniej dobra i wyższa): zgodność rezultatów z problematyką studium (wiedza, połączona z twórczą interpretacją zagadnień poznawczych; umiejętność ujęcia doświadczeń; oszczędność, celowość, jednorodność użytych środków; umiejętności warsztatowe; siła wyrazu plastycznego; świeżość, oryginalność, atrakcyjność i klarowność wypowiedzi plastycznej; również ponadprzeciętna umiejętność argumentowania własnych wyborów i działań podczas rozmowy z prowadzącym. Postępy w poszerzaniu i doskonaleniu umiejętności. Aktywny udział w zajęciach (korekty). W tym przedziale mieszczą się również studenci, którym ewidentnie zabrakło któregoś z elementów: wiedzy, umiejętności, czy kompetencji społecznych, kwalifikujących studenta do wyższej oceny;

ocena db (4) – dobra: zgodność rezultatów z problematyką studium (wiedza, połączona z twórczą interpretacją zagadnień poznawczych; umiejętność ujęcia doświadczeń; oszczędność, celowość, jednorodność użytych środków; umiejętności warsztatowe; siła wyrazu plastycznego; świeżość, oryginalność, atrakcyjność i klarowność wypowiedzi plastycznej; również poprawna umiejętność argumentowania własnych wyborów i działań podczas rozmowy z prowadzącym. Postępy w poszerzaniu i doskonaleniu umiejętności. Aktywny udział w zajęciach (korekty);

ocena dst+ (3,5) – dostateczna (przynajmniej dostateczna i wyższa): zgodność rezultatów z problematyką studium (wiedza, połączona z twórczą interpretacją zagadnień poznawczych; umiejętność ujęcia doświadczeń; oszczędność, celowość, jednorodność użytych środków; umiejętności warsztatowe; siła wyrazu plastycznego; świeżość, oryginalność, atrakcyjność i klarowność wypowiedzi plastycznej; również dostateczna umiejętność argumentowania własnych wyborów i działań podczas rozmowy z prowadzącym. Dostateczne postępy w poszerzaniu i doskonaleniu umiejętności. Dostateczny (do oceny studenta) udział w zajęciach (korekty). W tym przedziale mieszczą się również studenci, którym ewidentnie zabrakło któregoś z elementów: wiedzy, umiejętności, czy kompetencji społecznych, kwalifikujących studenta do wyższej oceny;

ocena 3 – dostateczna: zgodność rezultatów z problematyką studium (wiedza, połączona z twórczą interpretacją zagadnień poznawczych; umiejętność ujęcia doświadczeń; oszczędność, celowość, jednorodność użytych środków; umiejętności warsztatowe; siła wyrazu plastycznego; świeżość, oryginalność, atrakcyjność i klarowność wypowiedzi plastycznej; również dostateczna umiejętność argumentowania własnych wyborów i działań podczas rozmowy z prowadzącym. Dostateczne postępy w poszerzaniu i doskonaleniu umiejętności. Dostateczny (do oceny studenta) udział w zajęciach (korekty);

ocena 2 – niezgodność rezultatów z problematyką studium (wiedza, połączona z twórczą interpretacją zagadnień poznawczych; brak umiejętności ujęcia doświadczeń, jednorodności użytych środków; niedostateczne umiejętności warsztatowe; niedostateczna umiejętność argumentowania własnych wyborów i działań podczas rozmowy z prowadzącym. Niedostateczne postępy w poszerzaniu i doskonaleniu umiejętności. Niedostateczny (do oceny studenta) udział w zajęciach (korekty);

Każdy semestr kończy zaliczenie z oceną. Egzaminem z przedmiotu jest przegląd semestralny.